Idea wzmocnienia gruntu jest podobna do idei konstrukcji żelbetowych. W obu przypadkach zastosowanie „zbrojenia” ma na celu usunięcie podobnej wady materiałów, tj. małej (w przypadku gruntów praktycznie zerowej) wytrzymałości na rozciąganie. W przypadku budowli ziemnych zastosowanie zbrojenia pozwala na powstanie w nasypie sił przeciwstawiających się zsuwaniu gruntu wzdłuż linii poślizgu, w wyniku czego następuje zwiększenie wytrzymałości nasypu na ścinanie, decydującej o nośności konstrukcji ziemnych. Powstanie w zbrojeniu sił rozciągających jest wynikiem jego współpracy z gruntem. W odróżnieniu od konstrukcji żelbetowych współpraca gruntu ze zbrojeniem to efekt m.in. sił tarcia między materiałami oraz adhezji.
W konsekwencji zarówno przyczepność zbrojenia do gruntu, jak i wymagana długość zakotwienia zbrojenia w gruncie nie są stałe, lecz zależą od naprężeń ściskających występujących w płaszczyźnie kontaktu, czyli od usytuowania zbrojenia w gruncie. W trakcie projektowania obiektów inżynierskich najistotniejsze są następujące parametry geosyntetyków:
- wytrzymałość na rozciąganie,
- wydłużalność,
- wodoprzepuszczalność,
- otwartość porów.
Podstawowym czynnikiem decydującym o wyborze geosyntetyków do danej konstrukcji jest możliwość jej wzmocnienia i zapewnienia długotrwałej stateczności oraz obniżenia kosztów inwestycji.
Konstrukcja geotkanin w postaci splotów stanowi ciągłą powierzchnię w stu procentach przykrywającą grunt podłoża. Otwory powstałe na kierunkach osnowy i wątku mają charakter izotropowy i posiadają wymiary 60-120 µm, umożliwiając w ten sposób bardziej racjonalne projektowanie przy uwzględnieniu otwartości O90 do zastosowań hydraulicznych. Można powiedzieć, że geotkaniny są całkowicie przewidywalne w odróżnieniu oczywiście od geowłóknin.
Fot. 3. Posadowienie na bagnie wysokich nasypów z wykorzystaniem wysokowytrzymałego zbrojenia geotkaninami na obejściu wsi Ognica
Fot. 4. Pierwsza konstrukcja muru oporowego z gruntu zbrojonego geotkaninami - węzeł Struga k. Warszawy