Używamy cookies i podobnych technologii m.in. w celach: świadczenia usług, reklamy, statystyk. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień Twojej przeglądarki oznacza, że będą one umieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. Pamiętaj, że zawsze możesz zmienić te ustawienia. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.

Remmers - sprawdzone systemy hydroizolacyjne

Artykuł sponsorowany

18.02.2009

Najlepszym zabezpieczeniem piwnic przed wodą jest izolacja pionowa układana od strony zewnętrznej, stykającej się z gruntem. Skuteczność i trwałość zewnętrznej hydroizolacji gwarantują systemy przylegające do podłoża całą powierzchnią, bez spoin i bez możliwości wnikania wody pod zabezpieczającą powłokę.

Gdy ściany piwnic nie są dostępne od strony zewnętrznej, pozostaje możliwość uszczelnienia i renowacji od wewnątrz. Technologia ta stosowana jest przede wszystkim w istniejących starych obiektach.
 
Fot. 1. W murach o wysokim stopniu zawilgocenia zaleca się iniekcje ciśnieniowe
 
Przepona pozioma przeciw wilgoci podciąganej kapilarnie
Przy wykonywaniu izolacji konieczne jest odtworzenie izolacji poziomej w przekroju muru, na odpowiedniej wysokości. W istniejących budynkach bardzo dobrze sprawdzają się iniekcje bezciśnieniowe lub niskociśnieniowe z zastosowaniem preparatu krzemianowo-silikonowego (Kiesol), koncentratu emulsji siloksanowej (Kiesol IK) i kremu iniekcyjnego na bazie emulsji silanowo-siloksanowej.
Skuteczność działania preparatu Kiesol stosowanego metodą bezciśnieniową została udowodniona przy stopniu zawilgocenia muru – 80%. Średnica otworów wynosi min. 25 mm (najlepiej 30 mm), odstępy między nimi – 10–12 cm. Otwory są nachylone, powinny przecinać co najmniej dwie warstwy spoiny. Preparat iniekcyjny wlewa się tak długo, aż osiągnie się odpowiednie nasączenie muru. Potem otwory należy zamknąć zaczynem cementowym.
W przypadku kremu iniekcyjnego stosowana jest specjalna odmiana metody bezciśnieniowej. Otwory wierci się poziomo, w spoinie. Głębokość otworów jest o 3 cm mniejsza od grubości ściany. Średnica otworów jest zazwyczaj mniej więcej równa szerokości spoiny. W przypadku otworów o średnicy 24 mm wystarcza jednokrotne napełnianie. Krem iniekcyjny wprowadza się za pomocą opryskiwacza.
Iniekcje ciśnieniowe dają wymagany efekt nawet przy stopniu zawilgocenia powyżej 80% oraz umożliwiają szybsze wykonanie prac. Średnica otworów musi być dopasowana do używanych pakerów iniekcyjnych i wynosi najczęściej 12–13 mm, a otwory wierci się zazwyczaj poziomo. Preparat iniekcyjny podawany jest za pomocą pompy pod odpowiednim ciśnieniem – zalecany przedział to 5–10 bar. Ciśnienie musi być utrzymywane w każdym pakerze przez ok. 20 minut.
 
Fot. 2. Gruntowanie powierzchni muru preparatem Kiesol z wodą 1:1
 
Pionowa hydroizolacja zewnętrzna
Jako pionowe, przeciwwodne izolacje zewnętrzne bardzo dobrze sprawdzają się bezszwowe, grubowarstwowe hydroizolacje z nakładanych na zimno mas bitumiczno-polimerowych. Jednoskładnikowe masy, np. Profi-Baudicht 1 K, nakłada się prosto z pojemnika, bez mieszania. W przypadku wykonywania prac w trudniejszych warunkach atmosferycznych zaleca się stosowanie produktów dwuskładnikowych, np. Profi-Baudicht 2 K.
Przed ułożeniem hydroizolacji ścianę fundamentową i stykający się z gruntem jej fragment należy zagruntować. Po upływie określonego czasu nakłada się dwie warstwy emulsji bitumiczno-polimerowej. Grubość warstwy izolacji zależy od zakładanego stopnia obciążenia wodą. Przy wilgoci gruntowej i wodzie nie napierającej stosuje się ok. 4 kg/m², przy wodzie napierającej zużycie musi wynosić min. 5,5 kg/m², a na całej powierzchni zaleca się wtopić w pierwszą warstwę masy tkaninę zbrojącą.
 
Fot. 3. Nakładanie masy bitumiczno-polimerowej Profi-Baudicht 1K
 
Hydroizolacja wewnętrzna
Wewnętrzną hydroizolację na powierzchni ścian i posadzek wykonuje się z cementowych szlamów uszczelniających, modyfikowanych tworzywami sztucznymi. Twardnieją one na wilgotnym podłożu i są z nim trwale związane. Powłoka hydroizolacyjna ze szlamu pozostaje wodoszczelna przy stałym naporze wody od strony muru, a jednocześnie jest otwarta na dyfuzję pary wodnej.
W ramach prac wstępnych usuwa się zniszczone tynki, jastrychy, powłoki malarskie. Spoiny należy wydłutować na głębokość min. 2 cm, na styku ściany i posadzki wykuć bruzdę o przekroju 4 x 4 cm, którą wypełnia się później wodoszczelną zaprawą (faseta uszczelniająca). Miejsca przecieków należy uszczelnić przed wykonaniem powłoki hydroizolacyjnej. Przygotowane podłoże gruntuje się preparatem Kiesol rozcieńczonym wodą 1:1, później nakłada się pędzlem 2–3 warstwy szlamu uszczelniającego Sulfatexschlämme. Każda warstwa powinna mieć grubość ok. 1 mm, co osiąga się przy zużyciu ok. 2 kg/m². Powłoka o grubości 3 mm (3 warstwy, zużycie 5–6 kg/m²) jest odporna na wodę pod ciśnieniem.
Niezbędnym elementem renowacji ścian piwnicy jest warstwa porowatego tynku renowacyjnego o grubości min. 2 cm.
 
Fot. 4. Nakładanie materiału Sulfatexschlämme jako izolacji wewnętrznej w piwnicy
 
Stosując jeden z zaakceptowanych systemów hydroizolacji i zlecając wykonanie prac przez autoryzowaną firmę możliwe jest uzyskanie dodatkowej gwarancji firmy Remmers na produkty oraz funkcjonowanie hydroizolacji.
 
mgr inż. Jarosław Gasewicz

www.piib.org.pl

www.kreatorbudownictwaroku.pl

www.izbudujemy.pl

Kanał na YouTube

Profil na Google+