Odpowiednio ukształtowane elementy konstrukcji drewnianej niezabezpieczone ogniochronnie są w stanie spełniać wymagania odporności ogniowej, szczególnie w zakresie nośności ogniowej R.
STRESZCZENIE
W artykule opisano sposoby zabezpieczenia konstrukcji drewnianych, które można zastosować zarówno w konstrukcjach drewnianych tradycyjnych, jak i inżynierskich, oraz przedstawiono sytuacje, kiedy dodatkowe zabezpieczenie ogniochronne jest zbędne. W artykule znajdują się również praktyczne porady, jak rozumieć klasyfikację odporności ogniowej w odniesieniu do wybranych elementów, oraz krótka charakterystyka badawczych i obliczeniowych metod weryfikacji odporności ogniowej konstrukcji drewnianych.
ABSTRACT
The article describes the methods used to protect wooden structures, both traditional and civil engineering ones, as well as presents the cases in which there is no need for additional fire protection. The article also provides advice on how to understand fire resistance classification with regard to selected elements, as well as briefly characterizes the research and calculation methods for evaluating fire resistance of wooden structures.
Drewno jest jednym z najstarszych materiałów budowlanych wykorzystywanych przez człowieka.
W Polsce najwięcej konstrukcji w całości wykonanych z drewna jest wśród obiektów sakralnych (fot. 1a) i architektury podkarpackiej (fot. 1b).
Do głównych zalet drewna należy m.in. duża wytrzymałość (przy odpowiednim zabezpieczeniu), łatwa obróbka mechaniczna, dobra izolacyjność w warunkach normalnych oraz walory estetyczne.
Jeżeli chodzi o wady, to najistotniejsze ze względów konstrukcyjnych są: duża podatność na czynniki biologiczne - grzyby, owady niszczące drewno - wady w strukturze (np. sęki, pęknięcia, krzywizny) oraz palność.
Pojęcie odporności ogniowej oraz zagadnień związanych sformułowano na podstawie definicji przedstawionych w normach [1-3].
Fot. 1. Zastosowanie drewna w budownictwie: a) gotycki kościół drewniany w miejscowości Lipnica Murowana, woj. małopolskie (fot. P. Sulik, ITB); b) obiekt handlowo-usługowy w Nowym Targu (archiwum ITB)
Podstawowe zagadnienia
Odpornością ogniową określa się zdolność konstrukcji, elementu budynku lub wyrobu budowlanego do spełnienia określonych wymagań/funkcji (kryteriów oceny) w warunkach oddziaływania pożaru. Miarą odporności ogniowej jest czas wyrażony w minutach, przez który dane kryteria oceny nie zostaną osiągnięte. Zdefiniowane są następujące miary czasu oddziaływania (czasy klasyfikacyjne): 10, 15, 20, 30, 45, 60, 90, 120, 240 lub 360 minut oraz następujące kryteria oceny (w normie PN-EN 13501-2 [3] zwane charakterystykami skuteczności działania): R - nośność ogniowa, E - szczelność ogniowa, I - izolacyjność ogniowa, W - promieniowanie, M - odporność na oddziaływanie mechaniczne, C - samoczynne zamykanie, S - dymoszczelność, G - odporność na „pożar sadzy”, K - zdolność do zabezpieczenia ogniochronnego. Spośród wymienionych najistotniejsze ze względu na polskie przepisy oraz konstrukcje drewniane, są nośność, szczelność i izolacyjność ogniowa - ich krótka charakterystyka znajduje się poniżej.
